23 maja 2016 r. minęła 10. rocznica śmierci Kazimierza Górskiego, wielkiego Polaka, wspaniałego człowieka i sportowca, który rozsławił polski futbol na całym świecie. Ten jowialny lwowiak wybrał najlepszych piłkarzy z całej Polski i stworzył drużynę marzeń, która wniosła do szarej peerelowskiej rzeczywistości promyk światła oraz dała Polakom radość i dumę. Często na łamach naszego miesięcznika ukazują się artykuły przedstawiające smutne losy ojczyzny – wojny, powstania, czasy niewoli. Wspomnienie wielkiej radości, jaką sprawiła Polakom 42 lata temu drużyna orłów Górskiego, rozświetla mroki naszych współczesnych dziejów. Pokolenie, które pamięta mundial z 1974 r., wie, co mam na myśli. Wszyscy żyli sukcesami orłów Górskiego niezależnie od tego, czy byli fanatycznymi kibicami czy ludźmi, którzy na co dzień nie interesują się sportem i piłką nożną. Kiedy w Monachium, a dwa lata później w Montrealu, grała nasza złota jedenastka, ulice polskich miast pustoszały. Nie pamiętam atmosfery z 1974 r., ponieważ miałem zaledwie trzy lata. Ale w pamięci pozostały mi emocje, jakie rysowały się na twarzach moich dziadków i rodziców, kiedy oglądali transmisje meczów z olimpiady w Montrealu w 1976 r. Wiedziałem, że dzieje się coś niezwykłego, kiedy dorośli niczym dzieci raz po raz zrywali się z krzeseł w uniesieniu, oczekując kolejnej bramki. Nie sposób zapomnieć pustych warszawskich ulic w piękne, słoneczne czerwcowe dni, kiedy grała nasza drużyna. W powietrzu było coś świątecznego. Miało się wrażenie, jakby miasto wymarło, ale o tym, że żyje, świadczył dobiegający z tysięcy telewizorów głos niezapomnianego komentatora Jana Ciszewskiego. Od czasu do czasu zagłuszał go jedynie wyrywający się z tysięcy gardeł okrzyk ,,Gol!”, kiedy nasi wbijali kolejną bramkę. 

Od 40 lat zastanawiamy się, jaki był przepis na sukces trenerski Kazimierza Górskiego i dlaczego w zasadzie nigdy nie został on powtórzony przez kolejnych polskich selekcjonerów. Być może skuteczność tego człowieka tkwiła w jego nieskazitelnie prostym i bardzo etycznym podejściu do piłki nożnej. Jakże był inny od tego całego szlamu korupcji i chciwości, jaki od lat zalewa światowy futbol. Chociaż Górski odniósł największy sukces w historii polskiego futbolu, nigdy nie dorobił się wielkiej fortuny. Kochał piłkę w jej pierwotnej, nieskażonej pieniądzem postaci jako sport, który powinien mieć w sobie spontaniczność i przynosić radość. Nie znosił, kiedy różnej maści eksperci tworzyli wyssane z palca strategie i analizy taktyczne. Na takich ludzi miał jedną genialną odpowiedź: „Co do szczegółów, to niech się wypowiedzą specjaliści”. Jego wizja piłki nożnej miała w sobie tę pierwotną czystość, jaką ma gra chłopców kopiących starą, zniszczoną piłkę na podwórku.

Zapytany kiedyś przez dziennikarza: „Panie trenerze, jak pan sądzi, która drużyna dziś wygra?”, odpowiedział z pięknym, melodyjnym lwowskim akcentem: „Mi si wydaji, że wygra drużyna, która strzeli więcej bramek”. Każdy inny ekspert, w tym owe mądre głowy, które pojawiają się w studiu telewizyjnym przed transmisjami meczów, próbowałby zabłysnąć erudycją. A Kazimierz Górski nie musiał tego robić, ponieważ on błyszczał skutecznością. Bo przecież – jak mawiał – „piłka to gra prosta, nie potrzeba do niej filozofii”.

Osobowość Kazimierza Górskiego celnie podsumował trener Orest Lenczyk: „Górski był jeden i niepowtarzalny, takim po prostu trzeba się urodzić. Wbrew pozorom zawsze mówił mądre rzeczy. Mogę go nazwać Sokratesem polskiej piłki”.

42 lata po wielkim sukcesie w Monachium i 40 lat po olimpiadzie w Montrealu, w przeddzień mistrzostw Europy, dedykuję trenerowi Adamowi Nawałce słowa Kazimierza Górskiego: „Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe”.